Bagniewski Adam Stefan (1803–1873), bankowiec, ur. 25 XII 1803 r. we wsi Zarębów w pow. kutnowskim. Rodzicami jego byli Franciszek i Agnieszka ze Święcickich, właściciele dóbr Gledzianów w pow. łęczyckim. Po ukończeniu Uniwersytetu Warszawskiego ze złotym medalem za rozprawę konkursową na temat: Jaki może być wpływ upowszechnienia zasad ekonomji politycznej na podział bogactwa i moralność narodu i uzyskaniu stopni magistra obojga praw (1 X 1824) i administracji (3 X 1825) B. odbywa aplikację sądową (29 X 1824–5 XII 1825), poczem przechodzi na aplikację do Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, początkowo w wydziale dóbr i lasów, następnie w sekcji prawnej. Aplikacja ta trwa do 1 II 1827. Dnia 7 VI t. r. powołano B. do komitetu, ustanowionego dla oszacowania nieruchomości popruskich w Król. Pol. W następnym roku (6 V) przeszedł B. do Banku Polskiego na stanowisko sekretarza dyrekcji. Pracy w tej instytucji poświęcił prawie połowę swego życia. Wkrótce po wstąpieniu do służby bierze udział w misji do Berlina w sprawie 42-u-miljonowej pożyczki. W 1830 r. z ramienia Banku Polskiego bada w Berlinie, Wrocławiu i Szczecinie tamtejsze rynki dla zbytu wełny. Podróże te powtarzają się do r. 1838; dzięki nim B. zapoznaje się bliżej z pruską organizacją kredytu oraz z odpowiedniem ustawodawstwem. Na terenie samego Banku Polskiego pracuje głównie w wydziale służby ogólnej, następnie zostaje naczelnikiem wydziału prawnego. Pośrednio omówił działalność B-go w Banku Polskim H. Radziszewski (Bank Polski, W. 1910); szersza ocena będzie możliwa dopiero po otwarciu archiwum Banku Polskiego. Obok pracy zawodowej B. zasilał artykułami z dziedziny kredytu i bankowości »Bibljotekę Warszawską«. Omówił tam dzieło Eug. Cieszkowskiego »Du crédit et de la circulation«, Paryż 1839 (1841, II). Opracował samodzielnie Krótki rys powstania i rozwijania się królewsko-pruskiej kompanji morskiej w Berlinie (1845, II 334–78), Porównanie prawodawstwa pruskiego z naszem co do pomieszania (confusio) w jednej osobie przymiotów dłużnika i wierzyciela hipotecznego z odniesieniem do kredytu (1850, II 115–141), Jeszcze kilka słów o pomieszaniu itd. (324–32), Instytut kredytowy szląski z r. 1835 (1851, III 325–38). Pozatem współpracował nad ustawą dla szpitali jako członek Rady Głównej Opiekuńczej instytutów dobroczynnych, oraz wchodził do komitetu, który oceniał rozprawy konkursowe w przedmiocie polepszenia bytu włościan. Dnia 10 V 1859 otrzymał nominację na członka departamentów warszawskich Senatu Rządzącego, jednak już w następnym miesiącu (15 VI) wrócił do Banku, powołany na członka Komisji Umorzenia Długu Krajowego. Od 2 XI 1862 do 13 XII 1864 B. zajmuje stanowisko Dyrektora Głównego Komisji Rz. Przychodów i Skarbu, poczem zachowuje jedynie stanowisko członka Rady Stanu do chwili jej zniesienia. Z dniem 16 IV 1867 przeszedł na emeryturę. Już jako emeryt publikuje artykuł O mennicy warszawskiej od czasów jej założenia (1810) do r. 1867 ze szczególnym względem na monetę zdawkową (»Ekonomista«, 1869 rocz. V 235–55). Umarł 8 X 1873 r. w Warszawie. Dwukrotnie był żonaty, raz z Anną z Gederów, drugi raz z Felicją z Pniewskich.
Akta osob.: W. D. i L. B., 27, W. Kontroli B., 175, Kom. Emer., nr 5120 (Archiwum Skarbowe) i Rada Stanu, II, nr 84 (Archiwum A. D.). Nie badano akt Komisji Sprawiedliwości B., 29, oraz akt Banku Polskiego; Radziszewski H., l. c, Nekrologi »Bibl. Warsz.« 1874, IV 151; Szateński Antoni, »Tyg. Il.« 1875 (II XVI), 193–194 z portretem.
Aleksy Bachulski